اورجینال PAYDAY 2

دنیای PayDay 2 اول از همه یک نقشه را در اختیار شما قرار می دهد تا یک بانک یا موزه ای را با توجه به سرمایه ای که در آن محفوظ است و درجه سختی که دارد انتخاب کنید. پس از آن با چهار دلقک طرف هستید که موظف به بدبخت کردن دارندگان حساب های بانکی و خالی کردن موزه ها و طلافروشی ها هستند و این تمام دنیای کثیف، یا دنیای دیوانه وار و پر شور PayDay 2 است که شما را با دلار ها پول تنها خواهد گذاشت.

دلقک های گمنام

یکی از بزرگترین ایراد هایی که به نسخه ی قبل هم وارد بود نبود انگیزه در Payday بود. انگیزه ای معمولا در این نوع بازی ها از داستان و شخصیت پردازی و XP ها ایجاد می شود اما در Payday 2 هیچ یک از این موارد رعایت نشده است. بازی باز هم داستانی ندارد و شما یکی از چهار دلقک خواهید بود و باید با یک برنامه نیم خطی وارد یک بانک یا هر جایی دیگری که می خواهید دزدی کنید بشوید و صندوق ها را خالی کنید. حداقل انتظار می رفت تا حدودی بتوان با کارکتر های بازی ارتباط برقرار کرد اما نسخه ی دوم هم از هیچ برنامه ای برای شخصیت پردازی بهره مند نیست. این بی برنامگی و نبود داستان بیشتر از هر وقت دیگری به بخش تک نفره ی بازی لطمه وارد کرده است. اما در بخش Co-op و هنگامی که با دوستان تان شروع به جنایت می کنید، ضعف این داستان نیم خطی جلوه ی کمتری می کند و این اولین عاملی است که به شما پیشنهاد می کنم که سمت بخش تک نفره ی Payday 2 نروید و اگر قصد تجربه ی این بازی را دارید، حتما به سراغ بخش Co-op بروید و با دوستان تان سرقت کنید!

نقشه ، اسلحه، دلار

در آغاز بازی شما با نقشه ی شهر مواجه هستید که در آن بانک ها یا موزه ها مشخص است و مقدار سرمایه ای که در آن خوابیده را مشخص می کند. به علاوه درجه ی سختی آن ماموریت هم مشخص است و بدیهی است که هر چه ماموریت چالش برانگیز تری را انتخاب کنید، پول بیشتری هم نسیب شما می شود. خوشبختانه در این بخش بالانس خوبی برقرار شده و این می تواند شجاعت شما را در مقابله با چالش ها را محک بزند! بازی فقط از شما یک چیز می خواهد آن هم این است که پول های بانک و یا موزه ها و طلافروشی ها را خالی کنید. برای این کار هم یک نقشه ی ساده و دو نوع اسلحه در اختیار شما قرار می دهد و بقیه راه هم بر عهده ی خودتان است. اما اصلی ترین مشکل گیم پلی بازی همین ادامه ی راه است. چرا که بعد از این باید وارد محل مد نظر خود شوید و دخل یکی دو نگهبان را بیاورید و بعد هم مردم را بترسانید و پس از همه ی این ها به دنبال محفظه ی مملو از ثروت بروید. و یه کمی هم با پلیس ها و گارد ویژه تفنگ بازی راه بیاندازید و بعد هم با یک ون یا هر وسیله ی نقلیه ی معهود دیگری پا به فرار بگذارید. روند تمامی ماموریت ها همین است و شما بایست در هر 30 مرحله همین کار را انجام دهید. مطمئنا چنین روند یکنواختی در کنار محیط های یکسان خسته کننده خواهد شد. دشمنان تان هم در سطوح متفاوتی نیستند به طور کلی هیچ چیزی برای عدم یکنواختی بازی وجود ندارد و تنها تنوع بازی در کشتن دو سه نگهبان به صورت مخفی کاری خلاصه می شود!

در کنار این کم کاری ها و نبود تنوع، نبود انگیزه هم از دیگر عواملی است که شما را از ادامه ی Payday 2 دور می کند. وقتی که داستان و کارکتری برای بازی تعریف نشده، سازندگان XP ها را انگیزه ی ادامه بازی معرفی کردند اما المان هم موفق ظاهر نشده. XP هایی که دریافت می کنید صرف خرید اسلحه و شخصی سازی ها می شود که آن طور که شاید و باید برای هر گیمری انگیزه ی خوبی به شمار نمی رود. مشکل بعدی بازی که یکی از بزرگترین مشکلاتش است، هوش مصنوعی آن می باشد. هوش مصنوعی یاران و دشمنان، هر دو نمایش ضعیفی داشته اند. هوش مصنوعی اصلا بالانس نیست و اگر می خواهید که در دزدی هایتان بر روی یاران تان هم حساب باز کنید، پس حتما این بازی را به صورت آنلاین و با دوستان خود به صورت Co-op  بازی کنید. به طور کلی، با تمام این اوصاف و ایراد ها Payday 2 ضمن ارائه ی یک gunplay جذاب، روند هیجان انگیزی را عرضه کرده که حس و حال سرقت و جنایت را به خوبی به بازیباز منتقل می کند. به خصوص بخش Co-op بازی که اولین عامل اصلی محوبیت و قوت Payday 2 است. شما در این بخش می توانید به خوبی با دوستان تان تقسیم وظایف کنید و این هیجان و جنایت ها را در کنار سه نفر دیگر تجربه کنید.

چهره ی کثیف سرقت

بازی Payday 2 با بهره گیری از موتور گرافیکی Diesel 2.0 ساخته شده است. موتوری که نسخه ی قبلیش صرف ساخت Payday: The Heist شد و چندان به دل بازیبازان و منتقدان نچسبید. پس قطعا نمی توان در نسخه ی دوم این انجین توقع جهش ناگهانی را داشت و دیزل 2 هم راه نسخه ی قبلیش را ادامه داده. پیشرفت گرافیک نسبت به نسخه ی قبل کاملا محسوس است اما هنوز هم با هم سبک های نامدار Payday 2 فاصله های بسیاری دارد. اما مسئله این جاست که روند سریع این بازی و اهدافی که این بازی در بخش Co-op دارد، Payday 2 را به گرافیکی در حد و اندازه های کرایسیس 3 بی نیاز می کند. با در نظر گرفتن این موضوع تا حدودی می توان کیفیت متوسط بافت ها و تکسچر ها و نورپردازی ها را توجیه کرد. بارگذاری محیط ها هم شما را معطل نمی کند که البته با توجه به محیط های نه چندان وسیع بازی، اگر سرعتی کمتر را می دیدیم تعجب داشت؛ اما مانند نسخه ی قبل باز هم باگ های گرافیکی یکی از نقاط ضعف این بازی شده است. متاسفانه باگ هایی مانند در هم فرورفتن اشیا و رو هوا ماندن آن ها در بازی بیداد می کند. فیزیک بازی هم آن طور که باید منعطف نیست؛ تخریب پذیری ها هم آن طور که باید جلوه نمی کنند و متاسفانه از نظر تکنیکی Diesel 2 در این بازی عملکرد موفقی نداشته. اما در بخش طراحی ها هم بازی عملکرد موفق تری داشته. در کنار طراحی خوب اسلحه ها، شخصیت ها و مردم هم خیلی خوب طراحی شدند. البته از جلوه ی بصری خاصی در بازی استفاده نشده و خبری از انفجار و سایر جلوه های بصری ویژه نیست. البته این یکی از اهداف بازی بود که پیش از انتشارش سازندگان به این موضوع اشاره داشتند که برای هیجان به تخریب آسمان خراش ها و انفجار ها نیازی نیست و Payday 2 هم نشان داد که واقعا این یک احتیاج مهم نیست پس لطفا با نبود این جلوه ها کنار بیایید.

ندای جنایت

خوشبختانه در قسمت موسیقی بازی کارنامه ی خوبی دارد. موسیقی بازی با روند سریع و هیجان انگیز Payday 2 به خوبی کنار آمده و کمک حال آن هم شده. زحمت ساخت موزیک بازی به عهده ی Simon Viklund بود که نشان داد می تواند در عرصه بازی های ویدئویی هم عملکرد مثبتی داشته باشد. اما در بخش صداگذاری بازی به خوبی بخش موسیقی عمل نکرده است. صدای اسلحه ها آن تفاوت لازم را ندارند و آن شلوغی را رقم نمی زنند. به علاوه صدا های ناشی از محیط آن طور که باید شنیده نمی شود. ظاهرا شهر در سکوت مطلق به سر می برد و هر از گاهی صدای داد و فریاد مردم شنیده می شود. اما به طور کلی، بازی Payday 2 ارزش تجربه را دارد مشروط بر این که به یک اینترنت نسبتا خوب دسترسی داشته باشید. با تمام یکنواختی ها، مزه ی جنایت در کنار دوستان تان در Payday 2 شیرین است و بخش Co-op این بازی ارزش تجربه دارد. این بازی حس و حال جنایت و دزدی را به خوبی منتقل می کند و همین روند ساده و بی آلایش بازی، گیم پلی و اکشن هیجان انگیزی را برای شما به ارمغان می آورد.

منبع