اشتراکی (آنلاین دائم) ReCore: Definitive Edition

فرصت‌های از دست رفته

Forza, Halo و Gears of War، تا چندی پیش تنها این بازی‌ها پشتیبان واقعی مایکروسافت در نبرد عناوین انحصاری با رقبا بودند؛ اما مگر سازنده‌ها چقدر می‌توانند همان ایده‌ها را تکرار کنند؟ در تلاش برای پوشاندن این ضعف، مایکروسافت کمی از این چرخه‌ی امن فاصله گرفت. خبر ساخت Recore همین ریسک پذیری را نشان داد. در Recore با یک ترکیب از Mega Man و Metroid روبرو هستیم و جای تعجب ندارد اگر بدانیم پشت این پیشنهاد وسوسه انگیز، “کیجی اینافونه” افسانه ای است و “مارک پاچینی” کارگردان سری Metroid Prime قرار دارند.  به نظر اعتماد مایکروسافت به رزومه ی پربار تیم بازی، آن‌ها را هیجان زده کرد (تا جایی که “جو استیتن” نویسنده ی باسابقه ی سری Halo نیز به تیم سازنده پیوست. اما هر چه به عرضه ی بازی نزدیک شدیم، اشتیاق ناشر به بازی کمتر و کمتر شد. از قیمت 40 دلاری تا تبلیغات خشک و خالی (برخلاف سیاست‌های مایکروسافت)، در نهایت Recore در سکوت منتشر شد و احتمالا از یادها خواهد رفت و این مسئله تاسف برانگیز است. چرا که Recore، یک کلاس درس بازیسازی است از بایدها و نبایدها، اثری که نقاط قوتش فراموش نشدنی است اما گناهانش نابخشودنی.

Recore در ابتدا خود را بی شیله و پیله جلوه می‌دهد. مکانیک‌های پلتفرمر بازی از Mega Man X قرض گرفته شده‌اند و مبارزات هم به لطف هدف‌گیری خودکار ساده هستند. فقط LT را نگه دارید و آتش! اگر هم خط جان دشمنان روباتی از مقداری کمتر شد، “جول” شخصیت اصلی بازی، می‌تواند هسته‌ی روبات ها را بیرون بکشد. مینی گیمی ساده اما جذاب و چنین سادگی‌ای، به جای آزاردهنده بودن، لذت بخش است. نبرد در ساعات ابتدایی بازی بیش از آن که متفکرانه باشد، آرکید‌گونه عمل می‌کند و سرعت عمل حرف اول را می‌زند. با این حال گیم‌پلی بازی به مرور تعمیم می یابد. مثلا اینکه عملکرد دشمنان در بازی براساس رنگ‌شان است. دشمنان قرمز رنگ، تهاجمی رفتار می‌کنند، دشمنان زرد رنگ در لاک دفاعی خود فرو می روند و دشمنان آبی رنگ با حملات متکی بر انرژی، حرکات جول را مختل می‌کنند. بهترین راه برای شکست دادن دشمنان، استفاده از گلوله‌های متناسب با رنگ آن‌هاست. برای مثال استفاده از گلوله‌های قرمز رنگ در مقابل دشمنان قرمز رنگ و به همین ترتیب برای سایر رنگ ها این روند تکرار می شود. از دید عملکرد، رنگ‌های مختلف گلوله‌ها، اختلاف جزئی دارند و انتخاب بیشتر وابسته به حریف روبرو است تا دیگر فاکتورها؛ باس فایت‌های بازی هم اکثرا نسخه ی بزرگ شده‌ی دشمنان معمولی هستند و در چند فاز رنگی مختلف رفت و آمد می‌کنند.

سخن آخر

Recore بازی مهمی است. اولین بازی Xbox Play Anywhere مایکروسافت و شاید آخرین شانس اینافونه، و من می‌خواهم Recore را بیشتر دوست داشته باشم، خیلی بیشتر؛ اما چشم‌پوشی از نقاط ضعف بسیار زیادش به خصوص در نیمه‌ی دوم بازی غیرممکن است. Recore نشان داد که یک بازی در هر لحظه باید مخاطبش را راضی نگه دارد و عجله در ساخت برابر است با شکست؛ با این وجود ساعات اولیه Recore می تواند به اندازه ای جذاب باشد که مخاطب را ترغیب به بازی کند، اگر بخواهد آن را (همانند سازندگان) نصفه کاره کنار بگذارد.